"Always do what you are afraid to do."

Hey allemaal, 

Dit is dus officieel mijn laatse verslagje en met nog maar 11 dagen te gaan hier, had ik vandaag eens wat tijd om terug te blikken op dit jaar en wat het was om een uitwisselingsstudente te zijn in de United States of America. 

Voor mij was de start van dit jaar een snelle, onverwachte en overweldigend verandering. Verandering in levensstijl, land, taal, vrienden, ouders, huizen, school, gewoon alles. 
Het was afscheid nemen van mijn vrienden en familie met tranen in mijn ogen. 
Het was kijken naar een wereldkaart en denken ' potverdikke Laura, ge zijt ver van huis weg' 
Het was springen in een ijskoude zee. Ik weet hoe het voelt om er alleen voor te staan. Weg van thuis, zonder iemand die ik echt kende. En ik ontdekte dat ik het kon.
Ik heb veel nagedacht, de hele tijd over alles. Gedacht over waarom ik in godsnaam hier was en niet daar, thuis. Over hoe het zal zijn als ik terugben. Hoe mijn vriendinnen gaan reageren als ik hen terugzie. Over wie wat gaat doen dit weekend. In het begin over of ik wel uitgenodigd zou worden en uiteindelijk over waar ik naartoe moet gaan wanneer ik uitgenodigd werd op verschillende feestjes tegelijk. Over hoe iedereen het thuis stelde. Over hoe stom dit hele tijd-zone ding is. 
Ik heb nagedacht over wie ik wil zijn, wat ik wil gaan doen. 
Er waren mensen, mensen die me negeerde en mensen die gewoon met mij praatte. Mensen die mijn naam wisten ook al had ik hen nog nooit ontmoet. Mensen die mij vertelde van wie ik weg moest blijven. Mensen die over mij praatte achter mijn rug. En mensen die mij uitnodigen bij hun thuis , mensen die mijn vrienden werden.
Soms was het oncomfortabel, het was me niet op mijn plek voelen, het 5de wiel aan de wagen zijn. Het was praten tegen mensen die ik niet leuk vond. vriendelijk zijn, de hele tijd. Het was heimwee en er waren pijnlijke stiltes.
Maar het was ook geweldig. Het was weten in welk potje de suiker zit.
Het was verliefd worden op dit prachtige, onvoorstelbaar mooie land met al zijn tradities waar ik deel van heb mogen uitmaken. 
Maar het is ook frusterend, dingen die niet mogen , dingen die ik niet begreep. Omgaan met nieuwe regels. Dingen die ik zei en absoluut het tegengestelde betekende van wat ik bedoelde. 
Het is weten wat het betekent een familie te hebben thuis die je onvoorwaardelijk steunt. 
Het is het inbeelden van het moment dat je terug naar huis gaat. 
Het is uren en uren Skype en whatsapp en Facebook om te weten hoe het er thuis aan toe gaat. 
Het is begrijpen 
Het is ongeloofelijk. 
Het is niet een jaar in je leven, het is een leven in een jaar. 
Het is niets van wat ik verwachte dat het zou zijn maar alles dat ik wilde dat het was. 
Het is iets dat ik nooit zal vergeten, iets dat altijd een onderdeel van mij zal blijven. 
Het is iets dat niemand thuis echt zal begrijpen.
Het is opgroeien, het is realiseren dat er overal geweldige mensen zijn en dat het er maar van afhangt hoe goed of slecht mijn dag ging worden. Of het hele jaar... En het is realiseren dat ik het alleen kan, dat ik een zelfstandig persoon ben. 
Het was een achtbaan aan elke mogelijke emotie. 
Het was een groot avontuur. 
Het is trots zijn op mezelf voor wat ik heb bereikt. 
Het is het in vervulling zien gaan van een droom. 
Het was alles en meer ! 
En ik ben mijn ouders echt ontzettend dankbaar voor deze geweldige kans en al hun steun want zonder hen zou ik hier niet zijn.

Tot snel iedereen, 
Laura